De trossen los

Den Oever

Zondag

5 september

Het gaat beginnen

Vertrek Den Oever

Gisteravond liep het zoals het moest lopen, een heerlijk vervolg van een dag waar een select groepje vrienden en bekenden langs kwamen om nog even een laatste groet te brengen en te kijken hoe de Blauwe Draeck erbij lag. Het project waar ik afgelopen maanden mijn ziel en zaligheid in heb gestoken was nu voltooid en op een paar dingen na was ze er nu echt klaar voor, ik moest nog één hindernis nemen om helemaal klaar te zijn voor vertrek en dat was om een eigenwijze plotter te overtuigen dat we hem echt nodig hebben, na het updaten van de kaarten bleek deze ineens een geheel eigen willetje te krijgen en vooral niets meer te doen wat ik van hem verlangde, ik kreeg hem dus niet meer aan de praat en na een aantal wijze mensen te hebben geraadpleegd besloot ik om het maar te accepteren, er waren tenslotte ook nog back up systemen aan boord die we ook goed konden gebruiken. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik wel een behoorlijke controlefreak ben en liever niet voor verassingen kom te staan, verassingen doen me wankelen en dan dreig ik van mijn voetstuk te vallen hetgeen ik niet prettig vindt.

Na vijf uur was het tijd voor familie, met alle familie van de crew laafden wij ons nog even stevig aan spijs en drank om daarna voldaan onze kooi op te zoeken. Afscheid nemen en thuiskomen zijn twee essentiële facetten van het reizen en zijn beide niet leuk maar wel een belangrijk onderdeel van het reizen, dit keer realiseerde ik mij terdege dat ik nu voor een langere periode mijn gezin werk en vrienden moest loslaten en dat besef hakte er best wel even in bij mij, aangezien het tij op een niet al te vroeg uur gunstig was besloot Suus de volgende ochtend voor de laatste keer naar den Oever te komen.

De interne wekker ging weer vroeg af terwijl er toch best wel de nodige drank in was gegaan, gezonde spanning dus, jaap was er ook al uit en de weerkaarten werden nog even nagelopen terwijl voor de laatste keer het Nespresso apparaat zijn diensten deed, vanaf nu dus weer ouderwets koffiezetten met een filter. Susan was inmiddels met de kids op de steiger aangekomen en de ouders van Sievert waren er ook al, nu was het moment daar om dus echt de trossen los te gooien. Met de scheepstoeter maakten we de rest van de haven wakker en rennend tot het eind van de steiger nemen de achterblijvers afscheid van de bemanning. In de sluis kreeg ik nog een idee om de plotter nog een kans te geven om te doen wat hij moet doen,   En wonder boven wonder deed alles weer wat het behoorde te doen. Met een heerlijk windje een zonnetje en perfecte temperaturen voeren we het Wad op en het getij zorgde ervoor dat we met een mooie snelheid richting het Marsdiep liepen. Een mooiere start van onze reis konden we ons niet wensen. De zomer was dan toch eindelijk begonnen in Nederland, en na een een typische Nederlandse kwakkel zomer waanden we ons al in de Carib, een mooi vlak zeetje zorgt ervoor dat we rustig kunnen wennen aan het leven op het water. Onderweg langs de kust werd in Zandvoort de overwinning van Max gevierd met en een vuurwerkshow die wij vanaf het water prachtig konden aanschouwen.

De eerste nacht aan boord is er eentje die kort is door het draaien van diensten (shifts)  je slaapt je drie uur, en dan ben je weer drie uur aan dek, je slaapt wel maar echt uitgerust ben je niet en de deckhands hebben hier wat minder moeite mee vanwege de adrenaline die hun systeem wakker houdt. De maandag is weer een zomerse dag met niet al teveel wind en dus een rustige zee, langzaam raakt iedereen ingeslingerd en wennen we langzaam aan het ritme op de boot. We maken meters en de Blauwe Draeck loopt als een zonnetje door de Noordzee met gemiddelde van vijf knopen, de eerste grens glijden we dan ook rustig over en België gaat langzaam aan ons voorbij, de wind laat het een beetje afweten dus de motor zetten we erbij aan om de stroom een beetje het hoofd te kunnen bieden dit noemt men in zeeman’s taal oliezeilen een term die mijn goede vriend Klaas Stins graag gebruikt net zoals hij mij IJsselmeer zeiler met grote regelmaat noemt, een titel waar ik eigenlijk best wel trots op ben want als je het IJsselmeer goed kan bevaren dan is elke wereldzee een peuleschil volgens ervaren schippers.

Lekker en goed eten is een voorwaarde aan boord hiermee houdt je je bemanning gelukkig en blijft de stemming optimaal, deze bemanning heeft dus mazzel want het is mijn dagelijks werk, ik zeg dan ook altijd tegen mijn klanten dit is geen supermarkt maar een lekkere dingen winkel, en na het eerste diner met gebakken kriel en een Bavette (gerijpte biefstuk) kan de bemanning niet anders dan concluderen dat ik mijn vak dan ook goed versta. Er is dus voldoende aan boord kwa proviand de boot ligt letterlijk tot op de laatste centimeter gevuld met gezonde voeding en water, op een reis zoals deze is het belangrijk dat je in ieder geval alles maal drie aan boord moet hebben, dus bijvoorbeeld als je een week gaat varen dan moet je voor drie weken aan boord hebben, op dit moment heb ik dus eigenlijk een varend filiaal van de Spar. Rosa was zo lief om samen met mij alles aan boord te brengen, gelijk werd alles in een excel bestand gezet om zo goed een inzicht te kunnen houden op de voorraden in de boot.

Welkom in Frankrijk luidt het sms bericht op mijn telefoon op het moment dat we de Franse wateren binnen varen, weer een mijlpaal bereikt en tegelijkertijd wordt het met het scheepvaartverkeer ook een stukje drukker, opletten dus en de shifts doen we dan ook altijd met z’n tweeën. In het nauw van Calais stroomt het als een malle en de wind was ook al niet al te sterk dus de dieselmotor ging weer aan want we willen wel meters maken en zo snel mogelijk naar het zuiden de warmte opzoeken. Het leven aan boord begint steeds meer te wennen en iedereen vindt zijn of haar draai aan boord, Shane pakt het erg goed op en is zeer leergierig. Ikzelf vertoon mijn kookkunsten en bak elke nacht vers brood als je boven in de kuip achter het roer staat ruik je de geur van vers gebakken brood vroeg in de ochtend, mooier wordt het niet. We besluiten Cherbourg aan te doen om even het getij af te wachten want tussen de kanaal eilanden stroomt het als een malle en we hebben geen zin om zes uur diesel te verbranden voor een paar mijl.

We besluiten niet naar Brest te gaan en door te pakken, de weerkaarten laten een gunstige trend zien en het zou zonde zijn om die kans niet te benutten, er is van alles genoeg aan boord en iedereen is er klaar voor, Neptunus’ is ons gunstig gestemd en met een behoorlijk vaartje gaan we tussen de eilanden door, het is goed dat we het getij afgewacht hebben want om de boot klokt en borrelt de zee van de stroming. Voor ons ligt de beruchte golf van Biskaje, het water wordt blauwer en de eerste Witflank dolfijnen spelen voor de boeg, na een kwartier houden ze het voor gezien en zwemmen ze weg, mijn jongens noemen ze homo haaien en persoonlijk vindt ik dat ze deze titel niet verdienen want het zijn zeer intelligente dieren. De nacht is iets anders dan op de Noordzee, de hut voor in de punt mag dan wel ruim een een eigen douche en toilet hebben maar als er golven zijn dan vlieg je af en toe van boven naar beneden door je bed heen, even wennen dus weer.

Inmiddels zijn we al een flink stuk op de oceaan en sinds een paar uur zwemmen er een groot aantal dolfijnen met ons mee naast de boot, het zonnetje schijnt en er is een flauw windje dus de motor staat erbij om ervoor te zorgen dat we mijlen blijven maken. De eerste wasjes worden gedaan en het leven aan boord is heerlijk, iedereen weet zijn taak en iedereen claimt ook zijn eigen momenten op de Blauwe Draeck, elke dag zijn er wel klusjes die gedaan moeten worden zoals kleine reparaties en onderhoud, deze taak heb ik op mij genomen want ik ben tenslotte al de gehele winter bezig geweest en ken het schip wel een beetje, het varieert van deurklinken die ineens loszitten tot aan kleine technische zaken, gelukkig is er van alles aan boord om de ergste zaken op te vangen.

En nachtdienst zit ik dan ook even onder een geweldig mooie sterrenhemel mijn verhaal op de iPad in te tikken, als het weer het toestaat staat de stuurautomaat aan en hoef ik eigenlijk niet zoveel te doen, eens in het half uur kijk ik even op de a.i.s om te checken of er ander scheepvaartverkeer om ons heen is. Met wind is dat wel iets anders want dan ben je steeds bezig je zeil goed te trimmen, ook is de stuurautomaat dan niet echt ideaal want als hij echt moet werken kost het vrij veel stroom uit de accu’s, nu worden deze wel goed bij geladen als de zon schijnt maar het is verstandig om juist midden op het water hier wijs mee om te gaan. Morgenmiddag komen we dan ook aan in a’Coruna, en hebben we in een week ons eerste doel bereikt. Jaap en de rest verheugen ons al op het anker biertje en ik denk dat het er niet bij eentje gaat blijven. Laat ons weten wat jullie er tot nu toe van vinden, tips zijn van harte welkom en gezeur mag je achterwege laten…..ahoy en tot de volgende.