dreams happening

Ik ben het grijze Nederland zo vreselijk zat zodat de aanbieding van jaap onze flottielje leider in Griekenland erg welkom was. In oktober vertelde jaap mij dat hij de winter in de Cariben ging door brengen, uit de losse pols melde ik hem dat het mij ook wel wat leek. Net voor de kerst kreeg ik de eerste foto van jaap en ik was gelijk overtuigd helaas had Amorgos geen tripjes in de planning staan, dus maar verder in het mondaine petten de supermarkt verder exploiteren. Nu is het in de winter erg stil in vergelijk met de zomer,  en wie mij een beetje kent weet dat ik daar erg slecht tegen kan. Ik baalde dan ook dat ik niet even weg kon uit de sleur. Jürgen Praat vroeg of ik anders zin had om met hem mee te gaan voor een week naar Sri Lanka. Ook geen verkeerd idee, ben daar nog nooit geweest dus why not. Ik liep de spar weer binnen en hoorde de iPhone piepen, appje van jaap hè roger je kan vanaf 29 januari opstappen in Martinique. Ik belde gelijk mijn schatje op om te vragen wat zij daar van vindt. Lieve schat gelijk ticket boeken en gaan. Binnen een uur had ik een ticket geboekt via Parijs, en  aangezien mijn neefje Jeroen daar woont en het heel wat euro,s scheelt om via Parijs te vliegen. God zij dank heb ik vijftig euro meer besteed aan een stoel bij de nooduitgang. Waar ik geen invloed op uit had kunnen oefenen was mijn medepassagier, een jongen van Franse afkomst met vlieg angst. Als de cabincrew  even weg was toverde hij stiekem een fles wodka tevoorschijn en goot deze over in een waterflesje. Halverwege de trip was de fles half leeg en tuimelde hij in slaap. Ook leek de airco alleen op standje Noordpool te kunnen. Pas toen alle passagiers in hun winterjas in toestel zaten kwam er langzaam verbetering in de temperatuur. Voor de rest klaag ik niet hoor want daar was de prijs ook naar. Aangezien het hier vijf uur vroeger is snapte mijn geest het niet helemaal meer, taxi naar het hotel en gewoon doorgaan is het motto. Wat niet helpt als je moe bent is de warme vochtige lucht op het eiland, raampjes open in de taxi en in mijn allerbeste frans proberen over koetjes en kalfjes te praten. Als je best doet wordt dit gewaardeerd, zo ook deze beste man het maakt het reizen alleen maar leuker, ik zonder mij niet graag af om met muziek in mijn oren iemand te negeren, ook beleef je veel meer de essentie van het reizen alleen. Elk contact is waardevol en zorgt er ook voor dat je per direct wordt ondergedompeld in een andere cultuur. Mijn hotel is netjes en direct aan de haven, Serge de hotelier is erg behulpzaam en vraagt geïnteresseerd naar mijn herkomst, er volgt een leuk gesprek in half Engels half Frans en daarna laat hij mij de kamer zien. Ik ga maar niet liggen terwijl mijn lichaam zegt dat wel te doen, hello jetlag.

De ferry gaat half acht maar ik lig al sinds vier uur in de ochtend wakker door het tijds verschil. Niet zeuren het water is hier helder en heerlijk warm, dus tijd om te duiken op een mooie locatie. De warme tropische wind door mijn korte stekel haar voelt zeer aangenaam aan. Na wat vragen vind ik de duikschool en reserveer voor de volgende dag twee duiken, langzamerhand wordt het niveau van mijn frans steeds beter. Het terras aan de jachthaven biedt een uitzicht op de meest mooie boten en elke lading toeristen die de kleine ferry aan land uitspuugt creëert bij mij het gevoel dat ik nog lang niet bejaard ben. Bij elke lading komen er meer bloementjes jurken, sandalen met geruite sokken en witten benen aan wal. Nee het valt gelukkig nog mee bij mij. in mijn biertje parelt het koolzuur loom omhoog en de eerste condens druppels vallen mijn glas af. Mijn ferry komt met een hoge hekgolf in de haven aan en ik begeef mij weer retour naar mijn hotel, mijn vermoeidheid neemt de overhand en kan er moeilijk niet aan toegeven. Pizza op de hoek vliegt erin en ik strompel naar mijn hotelkamer om fris te worden voor de volgende dag.

Wederom wordt ik wakker midden in de nacht, Netflix biedt dan een uitkomst en na een halfuur dommel ik weer in slaap totdat Suus mij een berichtje stuurt. Schat het is hier nu vijf uur typ ik wazig terug. Oh ik zit hier bijna aan de lunch is het antwoord. De douche bied uitkomst om definitief te ontwaken en na een petit dejeuner begeef ik mij weer naar ferry. Op de boot maak ik mij klaar voor de duik, controleer mijn fles en ademapparaat. Mijn duikbuddy is een jongedame van formaat zeekoe en ik heb de pech dat ik veel achter haar aan moet zwemmen. Ik hou mijn focus daarom maar op de mooie bodem en vissen.  Na drie kwartier kom ik weer boven en we gaan weer naar de wal om een nieuwe lading duiker op te halen. De tweede duik is aanzienlijk mooier, meer kleur en meer vissen, ik zweef op twintig meter diep en geniet van de vissen en kleuren om mij heen. Mijn eerste dag is geslaagd ik heb weer een paar nieuwe duikspots in mijn log bij kunnen schrijven. De avond breng ik door bij de pizzeria waar ik jaap en Guendolyn ontmoet, met hun tweeën en Boudewijn , Sanne en joep varen we de komende weken door de carib.

De volgende dagen is mijn schema redelijk ontspannen, volgend baaitje, nieuw snorkel plekje, en nu iedereen aan boord is gaan we zeilen, het is laat in de middag als we de zeilen hijsen. De eerste 35 nautical miles (NM) gaan nu realiteit worden, het waait 17 tot 20 knopen en al snel zeilt de boot met 7 knopen de gewenste koers richting st.lucia. de zon gaat onder en wij varen langzaam het donker in. Het varen in het donker is een aparte ervaring, je tast letterlijk en figuurlijk in het duister, alleen het licht van de sterren en het kompas is het puntje aan de horizon waar je je aan vast kunt houden. Melkwegen openbaren zich en de hoeveelheid sterren is ongelofelijk. De deining is gemiddeld twee meter met een frequentie van 8 seconden, prima te doen dus. Het koken aan boord vergt dan wel wat meer inspanning, het is opletten want het mes die de salade moet bereiden stampt ook met de boot mee. Met alle vingers nog aan mijn handen is na een uurtje het eten klaar. Boven in de kuip is het merendeel van de mensen aan boord ineens niet zo hongerig meer. Sommigen hebben moeite om het eten binnen te krijgen en te houden. Pas toen wij weer onder beschutte kust van st. Lucia komen begint er weer meer leven in de bemanning te komen. Ik kruip mijn kooi in en ben binnen een minuut letterlijk onder zeil.

In st.Lucia begint het echte Caribische gevoel te komen, in Martinique had ik eigenlijk het gevoel in Frankrijk te zijn. het stokbrood is frans de gebouwen lijken erg op de bebouwing in de Vendee. Ik heb nog geen tien stappen aan wal gezet en er wordt mij allerlei geest veruimende middellen aan geboden. Ik besluit de lokale economie te steunen en koop een paar gram ganja. Het feestje op straat zorgt er dan ook v oor dat ik mijzelf niet meer als een blanke voel, het ritme van de muziek neemt mij mee het warme donker in. Het is ochtend als ik weer aan boord strompel, ik nestel mij in mijn hut en zak weg in een diepe roes van gelukzaligheid.