Het gezin aan boord

Martinique het feest begint

Het is raar om weer stil te liggen in je bed, maar geslapen heb ik zeker wel na de gezellige avond met de de Belgische schipper maar we moeten op tijd op. Er is veel te doen want over een paar uur komt Suus aan, maar niet voordat we Max hebben zien rijden. Ik hoor het later wel en begin samen met de Deckhands aan de schoonmaak van de boot, ik heb het zo goed als bijgehouden maar de laatste dagen hebben we afgewassen met zout water om water te besparen dus alles moet gedaan worden, het tempo zit er goed in en dat bij een temperatuur van 32 graden in de boot. Ook moeten er nog boodschappen gedaan worden en ik besluit om een auto te huren bij het vliegveld. Nou blijken alle auto’s verhuurd te zijn en na veel gezoek en gevraagd te hebben lukt me het om een kleine middenklasser te huren. En dan moet ik nog een uur wachten op de rest van mijn gezin en na een half uur vertraging is het eindelijk dan zover welkom in Martinique familie moonen en het is geweldig om ze na drie maanden weer te zien. De jongens lopen tegen een muur van warmte aan en willen bijna alles uittrekken, gelukkig heeft de auto een goede airco en onderweg halen we nog even bij de lokale groenteboer heerlijk fruit. Ineens is de boot nu wel weer erg vol met z’n achten maar wel heel erg gezellig en aangezien hier een avondklok is en iedereen om acht uur binnen moet zijn blijven we op de boot eten en vooral lekker drinken. Om negen uur kunnen de boys en Suus niet meer hun ogen open houden vanwege het tijdsverschil van vijf later, en ze vallen als een blok in slaap tot dat Duncan om drie uur in onze hut staat en klaarwakker is.

Een lange dag ligt voor de boeg en er moeten eerst een aantal zaken opgelost worden voor we de trossen los kunnen gooien, de Genua verdient even aandacht en ik wil nu eindelijk dat de laadstroom weer gaat werken dus moet er expert bijkomen. En dat is in de Cariben een kwestie van een lange adem en heel veel bellen zeuren en blijven vragen, maar nu twee dagen is het eindelijk dan zover en er komt een monteur die er naar kijkt en het ook niet snapt en besluit om morgen iemand langs te sturen die er echt verstand van heeft. Ik trek nog meer haren uit mijn hoofd maar blijf rustig terwijl ik kook van woede. De volgende middag komt Didier langs, een beetje sjofele man met een eveneens sjofel gereedschapkistje. Tja ik denk dat de dynamo stuk is zegt hij na twee uur, ik zak bijna door de boot heen van frustratie en vraag hem waar ik een nieuwe kan halen. Na een half uur arriveer ik met de nieuwe dynamo en ben weer vierhonderd euro lichter, we sluiten hem aan en vol spanning kijken naar de meter op het instrumentarium…..nee er is niets te zien en Didier begint nu ook echt angstig te kijken, wij beiden kijken elkaar aan met een blik van hoe kan dit? We nemen even pauze om een shaggie te roken en wat water te drinken, ik vertel hem over de monteur in Spanje die ook allerlei stekkertjes had losgemaakt en er overtuigd van was dat alles werkte alleen omdat de accu’s vol waren geen laadstroom te zien was. Didier schudde zijn hoofd en zei non non imposible, we doken de motor ruimte in en haalde de combistekker los waarin twee fases zaten en draaide deze om, gelijk dat we de motor starte sloegen de wijzers op het instrumentarium volledig uit! Een stekkertje was de dus grote boosdoener van dit euvel van de afgelopen weken, we bouwden de dynamo uit en sloten mijn eigen aan en yes alles werkte naar behoren, Didier nam de net aangeschafte dynamo van mij over en beloofde mij om niet alle uren te schrijven want dit had hij eerst moeten checken.

We liggen nog één dag voor anker in de baai van Le Marin want helaas ontkomen we niet aan het Corana circus en moeten een PCR test doen voor we naar St Vincent kunnen. Alles was vol maar Jaap heeft gehoord dat als we er om half zeven in ochtend zijn we zonder afspraak het wel kunnen regelen, we nemen de gok en na het ophangen van een zielig verhaal in half Frans en Engels lukt het ons om zo’n belachelijk stokje tot in hersenen gedrukt te krijgen. Voor mij was het de eerste keer en degene die het moest doen was slechts 1,60 lang, toen ik aan de beurt was ging het niet lukken zelfs als ze op haar tenen ging staan en vroeg ze me of ik wilde gaan zitten. Nee eigenlijk niet want dit was mijn persoonlijke overwinningsmoment op de hele coronahype, het vrouwtje keek een beetje bedremmeld omhoog en ik zakte wat door mijn knieën en snel werden mijn sinusitissen gekieteld. Binnen een dag hadden we uitslag van het circus en konden eindelijk gaan varen. Inmiddels had ik onze auto weer ingeleverd en was Jaap zo vriendelijk om ons zessen in zijn auto heen en weer te brengen hetgeen een circusact op zich was.

We nemen afscheid van jaap en Guen en zetten koers naar Bequia een stukje van slechts 35 nm,de opstappers voelen zich niet echt aangenaam en sommige kruipen hun hut in. Ook Suus moet even wennen aan het bewegen van het schip en pas na een poosje vindt ze de moed om achter het roer te gaan staan. Het is toch iets anders dan het wad of het IJsselmeer, de golven wat hoger en de wind wat harder en het kan de vaste bemanning dan ook niet echt boeien na alle ervaringen op de oceaan. We komen eind van de dag aan en helaas is het te laat om langs customs te gaan dus dat mag tot morgen wachten. De zon zakt achter in de baai in de oceaan en de meest prachtige kleuren tekenen zich af op de horizon. Vermoeid na een mooie zeildag gaan we op tijd de kooi in en staan dus de volgende ochtend weer vroeg op, tijd om de administratie te doen en leeg te lopen op de extra kosten die corona ons op het bordje legt. Ik begin daarom een steeds grotere hekel te krijgen aan deze pandemie oftewel circus en ben de hele poespas echt zat. Maar het zonnetje schijnt en alles is no problem hier op het eiland en ik ga maar snel in de flow mee. Iedereen vermaakt zich opperbest aan boord van de blauwe draeck, alleen denken de mannen en hun moeder dat ze alle eigenschappen die ze thuis hebben zoals alles achter hun kont maar neer te donderen ook op de boot kunnen doen. De kreet die ik dan ook regelmatig hoor is dat ze all inclusieve hebben geboekt, maar de schipper denkt daar anders over en wil zijn schip wel een beetje netjes houden. Dit lukt dan ook maar gedeeltelijk want de wervelwind die Duncan heet kan binnen vijf minuten een opruimde boot omtoveren in een oorlogsgebied. Ik moet er dus weer even aan wennen de drukte op de boot en accepteren dat er nu een andere charter aan boord is dan we gewend waren.

Bequia (spreek uit als begway) is een fantastische mooie baai die de Caribische levensstijl absoluut uitademt,de jongens vinden het helemaal geweldig zwemmen met de mooiste vissen en lekker met de grote jongens varen met de dinghy. Susan rust lekker uit en doet over een bladzijde in haar boek gemiddeld een paar uur want naar een paar woorden vallen de oogjes dicht. Ikzelf vindt het heerlijk om weer met mijn gezin alleen te zijn. We blijven hier dus een paar dagen maar dan is het tijd om weer even verder te gaan wat niet door de jongens gewaardeerd wordt. We zetten koers naar tobago cay,s een eilanden groep die zich kenmerkt door waanzinnige mooie natuur zowel boven water als onderwater. De tocht duurt een halve dag en Susan begint het zeilen op de oceaan een beetje snappen want het is toch wel iets anders dan het IJsselmeer. Na een kleine komen we aan in tobago en de jongens duiken gelijk het water in. Op deze plek zitten veel schildpadden en de mannen gaan helemaal los, hand in hand snorkelen suus en ik door het water en we realiseren ons dat dit erg veel op paradijs begint te lijken. In de middag eten we zelf gevangen vis en genieten volop. Tweede kerstdag gaan we naar een klein eilandje en daar genieten we van kreeft van de bbq, alleen Ryan die absoluut geen vis eet krijgt kip op zijn bord.

De volgende dag zetten we weer koers naar Bequia het is een halve dag varen en er staat een heerlijk windje. Suus geniet achter het roer en de beide Deckhands doen de zeil trim. In de middag komen we aan en de jongens duiken er gelijk weer in. We liggen nu op 150 meter van de drijvende bar, deze is niet groter dan vijf bij vijf en vanaf drie uur komen de dinghy’s richting de bar. Het schijnt een hotspot te zijn want bijna elke dag hangen we samen met de local’s aan de bar. We besluiten daarom hier maar oud en nieuw te gaan vieren, en helaas op deze avond redden we het niet tot twaalf uur. Dat moment vieren dan we dan maar op onze eigen boot wat niet minder gezellig was. Susan was erg in trek bij de lokale mannen en was daar dan ook erg blij mee, ikzelf ook want ik vindt het geweldig om te zien hoe ze van alle aandacht genoot.

Nog een week met het hele gezin en dan moeten de twee jongens weer naar school, ik vlieg mee terug iets waar ik eigenlijk geen zin in heb, maar wat moet dat moet en ik tenslotte al een aantal maanden erop zitten. Iedereen heeft genoten aan boord van de draeck dus ik kan met een gerust hart de boot achterlaten aan de rest van de crew, nu is het even de beurt aan Susan om even lekker zonder haar gezin te zeilen.