Bermuda

Bermuda Georgetown

We varen een nauw kanaal binnen (de narrows) maar niet eerder voordat ik via de VHF alles heb moeten doorgeven, zijn er reddingmiddelen aan boord en zo ja welk merk is het gekeurd, welke ID nummers hebben deze, hoeveel crew aan boord, alle papieren in orde….pffftt de Britse bureaucratie ten top. We varen de Lagune binnen en alleen de schipper mag van boord om in te klaren. Heeft u een pre Arrival invult sir vraagt de dame streng, ja dat heb ik maar dat heb ik net pas kunnen doen mevrouw antwoord ik braaf. Nors antwoord ze me dat had u eerder moeten doen captain, sorry maar midden op de oceaan heb ik geen internet. Het duurt uren en ik ben bekaf en moet buiten wachten tot alles in orde wordt gemaakt. Het zonnetje zorgt ervoor dat in slaap sukkel tegen een muurtje en ik wordt gelukkig zachtjes wakker gemaakt door een van de ambtenaren. Ik raak in gesprek met haar en het blijkt de baas van het clubje te zijn, ik leg haar uit dat we twee dagen storm hebben gehad en dat iedereen moe en zout is. Ze heeft begrip voor de situatie en ze beloofd mij oom extra haar best te doen om ons ingeklaard te krijgen. De volgende dag meld ik mij weer en meld dat alleen bob een go heeft gehad maar de rest nog niet, ze gaat bellen en mailen terwijl ik weer buiten in het zonnetje zit en mijn geduld aan het oefenen ben. Na een half uurtje komt ze erbij zitten en ik vraag haar hoe in hemelsnaam ze hier rond moeten komen op het duurste eiland ter wereld, ze antwoord dat iedereen twee banen moet hebben om enigszins een beetje te kunnen leven, ook van zeilers die hier aankomen krijgen ze regelmatig wat levensmiddelen verteld ze mij en ik herinner me dat we best nog wel veel pakken hagelslag hebben staan. Ik vaar snel naar de boot en haal vier pakken hagelslag en geef alle beambten een  pak en leg ze uit dat dit heel lekker is op een boterham met boter. Na een half uur krijg ik van de boss eindelijk het begeerde papiertje en we mogen de wal op.

Georgetown is prachtig en heel authentiek, veel Britse toeristen die je eenvoudig herkent aan hun witte kleur. We lopen de supermarkt binnen en verbazen ons over de prijzen, een brood kost 5,00$ een pak melk 4$ fles cola 7$ eieren 7$ hier wil ik ook wel een winkel openen! Als wij hier lang moeten wachten op goed weer zijn we na een week tot de bedelstaf gebracht. Alles gaat dus op rantsoen en gelukkig ligt de boot goed vol. Uit eten is hier helemaal niet te doen per gerecht is de prijs gemiddeld z,on 60$ voor ons arme zeilers dus geen optie. Het wordt dus weer zelf brood bakken iets wat mij echt wel goed afgaat, elke ochtend de geur van vers brood in de kombuis zorgt ervoor dat de crew op tijd weer hun kooi uitkomt. We maken wandelingen over het eiland en komen zo een beetje de dag door. Ook ligt er een berg(letterlijk)wasgoed klaar om gedaan te worden, in een soort optocht met grote zakken was gaan opzoek naar een wasserette en brengen daar een paar uur door om al het zout weer uit de kleding beddengoed en handdoeken te krijgen, per abuis nemen we ook iemand zijn was mee terug naar de boot en brengen deze maar weer snel terug naar de rechtmatige eigenaar. We vonden dan ook dat er onderbroeken bijzaten die absoluut niet van een van ons konden zijn en shirts met de opdruk van een bedrijf in Georgetown konden we ook niet thuisbrengen. De droger in de wasserette is een aanfluiting en de was moet dus gedroogd worden op de boot, die nadat alles is opgehangen lijkt op een filiaal van Zeeman.

Als je je dan ook nog realiseert dat er alleen maar hele luxe jachten hier liggen is de contradictie erg groot.

We blijven een paar dagen in Georgetown en proberen het huishoudboekje zo goed als mogelijk intact te houden, we gaan maar niet buiten de deur eten want dan zijn we in een keer door ons budget heen. Dat we in convictbay lagen waren we de enige boot die daar voor anker lag maar elke dag komen er nu andere boten bij, heel gezellig want ik vindt het leuk om ook met andere zeilers in contact te komen. Vlak bij ons ligt een boot met een Poolse vlag en er blijkt een Nederlander op te zitten, Marcel is 73 en is hier op bermuda negen maanden geleden letterlijk aangespoeld, hij schijnt op een rif gevaren te zijn maar kan zich van het hele gebeuren niets meer herinneren. Later als ik zijn boot van onder ga schoonmaken zie ik op zijn stalen kiel diepe groeven zitten die mij vertellen dat hij hoogstwaarschijnlijk op een rif gevaren is. Hij zeilt solo en ik verbaas mij over de gebrekkige kennis die hij heeft over het oceaan zeilen. Het is fijn om weer even Nederlands te kunnen praten zegt hij en binnen een uur leer ik zijn kleurrijke geschiedenis van de afgelopen jaren een beetje kennen. Hij zeilt met ons mee naar Hamilton en staat verbaast over onze zeil kunsten, hij verteld dat hij naar de wind kijkt en een beetje koers bepaalt en dat is het. Ook hij wil eerdaags naar de Azoren en aangezien onze boten ongeveer dezelfde cruise snelheid hebben spreken we af dat we elkaar een beetje in de gaten houden.

Op Hamilton zoeken we een mooie anker plek tussen de privé eilanden met grote villa’s, we liggen er prachtig en bob gaat heerlijk kitesurfen. De jongens scheuren met de dinghy naar de wal en ik doe mijn ding aan boord. Wel wordt ik een beetje onrustig want eigenlijk wil ik graag onderweg naar huis, ook Susan vindt het nu wel mooi geweest en daar heb ik alle begrip voor. Het weer ziet er steeds beter uit en elke dag kijk ik of we naar de Azoren kunnen oversteken, maar de komende dagen liggen er dikke depressies op de oceaan en wil ik geen risico nemen om daar in terecht te komen. Na een paar dagen zeilen we terug naar Convictbay en zien dat er inmiddels meerdere boten liggen te wachten op gunstig weer. Zweden, Noren en Duitsers wachten op gunstige wind en eindelijk lijkt het erop dat we kunnen gaan. We kijken de boot nog even goed na en besluiten dat we dinsdag gaan varen. Alles is klaar en iedereen heeft er zin in om weer op zee te zijn, ik spreek af met Susan dat als we op de Azoren zijn om dan te gaan kijken of we de boot daar een paar maanden gaan laten liggen en aan het eind van het seizoen deze dan daarna terug te varen naar Nederland, komt tijd komt raad. Nu eerst maar even bijna 2000nm zeilen, dus twee weken op de oceaan rondhangen.