Taking care

Naivashia laten we na drie dagen achter ons en we beginnen aan een ritje van ruim zeshonderd kilometer. In Kenya is dat best wel een dingetje, ik ben niet gewend links te rijden en als westerling is structuur en regelgeving een groot goed. Nu moet je dat hier volledig loslaten, geen richtingaanwijzer gebruiken 360 blik op de weg hebben en vooral niet bang zijn. Met suus als bijrijder moet dat gaan lukken denk je dan, maar als ze in en half uur meerdere bijna ongelukken heeft zien gebeuren, pakt ze iPhone om zich even af te zonderen. Erg goed idee schat laat mij maar mijn gang gaan, en na een aantal kilometers ben ik aardig gewend en is het verkeer ook wat rustiger. Regelmatig staat er politie langs de kant van de weg  en is het een kwestie van tijd dat we aangehouden worden. Volgens de agent had ik te hard gereden en moest ik maar voorkomen, het spelletje is dus begonnen na tien minuten moest ik dan ook uitstappen en namen de agent en ik achter de auto plaats, de deal is snel gemaakt €40 zonder bon, en rijden maar weer, ik moet dit ook eens in Nederland gaan proberen! Angstvallig houden we nu de snelheid in de gaten en komen behoorlijk vermoeid op onze bestemming aan. We worden heel hartelijk welkom geheten door Linda, een Amerikaanse die ruim tien jaar in Mbita woond en werkt. De huisjes zijn volledig ecologisch en in lokale stijl gebouwd, en prachtig gelegen aan lake Victoria.  Poepen doe je op een soort gat waar zaagsel in ligt en als je klaar bent gooi je er weer een beetje zaagsel boven op. Door dat er geen ruiten in het huisje zitten gaat de natuurlijke  wekker van vele vogels die allemaal om het hardst proberen te zingen. Het ontbijt is ook gelijk lunch voor ons, dus is het zaak om voldoende tot je te nemen, fruit, eieren en pancakes. We hebben met Bob afgesproken om bij Seek de organisatie waar hij mee samenwerkt elkaar te ontmoeten, maar het blijft kenya dus halverwege belde Bob, “hè zag je me niet staan”, “nee Bob ik focus mij op een weg met een meter diepe gaten om de vijf meter”. We parkeerden onze auto bij de lokale school, want Bob vondt het wel leuk om ons gelijk kennis te laten maken met deze school, we werden allerhartelijkst welkom geheten door de directeur van school en er volgde dan ook gelijk een rondleiding over het terrein. Nu gaat dat in kenya iets anders dan bij ons, hier neem je de tijd voor elkaar, en daar moesten mijn boys wel even aan wennen, ook de vorm van lesgeven is wel anders, geen Digibord maar een houten bank in de schaduw buiten. En iedereen is geconcentreerd bij de les, zoiets heet discipline en respect voor de leraar en is hier heel belangrijk. Wij stelden ons kort voor bij alle groepen en werden wederom welkom geheten, bij de laatste groep vertelde suus hoe zij in onze buisiness is gerold en wat haar positie nu is. Alle vrouwen meeste van haar leeftijd keken en klapten vol bewondering voor wat ze tot nu al bereikt heeft. Toen ik vertelde dat ik dus dus het huishouden deed en kookte kon ze niet meer stuk, mijn manlijkheid was dus duidelijk in hun ogen naar beneden gegaan.  Daarna zijn we naar Seek gereden en heb iedereen die ik een lange tijd niet heb gezien mogen begroeten, deze begroetingen zijn voor mij erg waardevol en niet te vergelijken met als je in Nederland mensen na lange tijd niet gezien hebt.

We zijn onderweg met Walther om de wekelijkse middag met de weeskinderen en andere kinderen door te brengen, er wordt verteld over christelijke waarden en vooral wordt er liefde gedeeld wat voor deze kinderen erg belangrijk is, wat erg mooi was om te zien was de interactie van mijn jongens met de andere kinderen. Met name dat ik Duncan zag lopen hand in hand met een kind van hoogstens drie jaar, maakte mij trots maar ook een beetje emotioneel. Wij hebben een aantal voetballen meegenomen en alle kinderen arm of rijk gaan nu op in het spel, hier had Johan Cruijff zo gelijk in dat sport universeel is en verbroedert. Het werdt een erg mooie, en vooral waardevolle dag voor ons allemaal, deze dag heeft indruk op ons gezin gemaakt en was dan ook exact mijn bedoeling.

De volgende dag was het daarom tijd voor een stukje ontspanning, we hadden Ken Omala gebeld en om negen uur stond hij klaar bij zijn boot, long time no see my friend, we stapten in en voeren langs de oevers van Victoria lake, mensen stonden zich te wassen en wij voeren langs richting Bird island, een eiland waar de natuur zijn gang kan gaan en waar de mensen verre van blijven, vele vogels zijn er te zien maar ook grote Monitor hagedissen met een lengte van ruim twee meter, ons eigen Freekje Vonk keek zijn ogen uit, een visotter werdt ook nog gespot en wij waanden ons in Artis. Daarna ging de tocht verder naar Takewheri island, een plek zo uit de Bounty reclame, hagelwit strand, helder water, warm, Palmbomen, kortom paradise! Het werdt genieten voor ons allemaal, zeker toen we achter de boot van Ken met een oude surfplank over het meer stuiterden. Deze acties heb ik samen met Bob al eerder gedaan hier maar om het nu met mijn gezin te doen blijft toch wel erg speciaal.

Tijd om Mbita te verlaten en weer even vijf uur links te gaan rijden, en op naar Narok waar ik gisteren een hotel heb geboekt met zwembad om de boys toch maar een beetje te vriend te houden. Daarna zijn we een week zonder internet en wonen wij bij de Masai, maar na die week zal ik jullie allen uitgebreid op de hoogte houden hoe die week verliep.
Kwaheri (tot ziens)