Haven leven

Sorry maar ik zie dat het alweer een poosje terug is dat ik wat in mijn blog gezet heb en aangezien ik mijn trouwe volgelingen niet teleur wil stellen beloof ik beterschap en zal wat vaker tijd vrij maken om jullie allen op de hoogte te houden. Het wachten is dus nog steeds op geschikt weer en momentum om naar e overkant te varen, Jaap en Guen zijn inmiddels alweer een maand aan het werk in Nederland en hier gaat het leventje ook gewoon verder het zij onder geheel andere omstandigheden. Het tempo ligt best wel wat lager en er is geen druk op de ketel hetgeen wel erg prettig is maar denk nou niet dat er niets te doen is elke dag vul ik volledig met klussen boodschappen doen en de boot schoon houden. En dat is met twee pubers aan boord een flinke opgave, een ieder die zelf kinderen heeft in die leeftijd weet waar ik over praat. De eerste weken aan de wal zijn voor de mannen flink genieten van lokale barretjes en het kijken naar de mooie Spaanse señorita’s, helaas voor hun zijn deze niet al teveel geïnteresseerd in de polder boys dus het blijft bij drank en sigaretten. Maar na een aantal weken ontstaat er dan toch een flink gat in de begroting van de mannen en er wordt besloten om werk te gaan zoeken hetgeen op dit eiland niet al te makkelijk is. Door hun netwerk wat ze hebben opgebouwd in de kroeg en mede door mijn eigen netwerk kunnen ze charter boten gaan schoonmaken helaas vinden ze het loon niet zo goed en na twee dagen besluiten ze maar voor zichzelf te gaan beginnen. Ik druk ze op hart om alleen te gaan schoonmaken en in de wax te zetten en het polijsten aan een ander over te laten. Dit ging best goed tot de mannen bij een oudere Duitser aan het werk gingen, het betrof een oude boot die eigenlijk net als zijn eigenaar zijn beste tijd had gehad. De eerste dag verliep prima maar toen de jongens het de tweede dag wilde afmaken was herr Klaus ineens niet zo vriendelijk meer, na een half uur kwamen ze terug dat ze bij deze man absoluut niet meer wilde werken hij had ze staan uitkafferen en vond niets goed terwijl hij de dag ervoor er tevreden over was.  Hij had de jongens dus dan ook niets betaald en dat zat mij niet lekker, in de middag ben ik met de dinghy naar zijn ligplaats gevaren en mij netjes voorgesteld, binnen een minuut wist ik genoeg, deze man was gefrustreerd en was niet voor rede vatbaar. Ik heb hem uitgelegd dat voor mij de kous af was en hij binnen niet al te lange tijd zich toch wel bij de grote baas boven zich moest verantwoorden. Na een uur liep hij ineens bij ons op de steiger en begon weer zijn tirade, hij wilde de helft betalen en ik heb hem toen haarfijn in mijn beste Duits uitgelegd dat hij dat in zijn gekreukelde dikke Duitse reet kon steken. De jongens lagen in een deuk en Klaus droop af. 

Na al het poetsen en drinken was het ook tijd om het eiland te gaan verkennen, ik heb geprobeerd een auto te huren maar door corona zijn alle auto’s het eiland af gebonjourd vanwege de kosten dus voor een klein koekblik betaal je dus vijfhonderd euro in de week terwijl je het hele eiland over kan crossen met het openbaar vervoer voor drie euro. Die keus is dus snel gemaakt en met de app Moovit is het eenvoudig om je reis te plannen. Wel moet je zelf opletten wanneer je moet uitstappen en dat is niet makkelijk als je geboeid naar buiten zit te kijken en de tijd vergeet, een aantal haltes verder kom je tot de ontdekking dat je eigenlijk al had moeten uitstappen. Rosa en ik besluiten een cactus tuin te bezoeken deze stond hoog aangeschreven in de sites dus wij met de bus naar de cactussen, ik moet eerlijk zeggen dat deze tuin echt mooi was aangelegd alleen werden deze twee bezoekers er niet prikkelbaar van maar uiterst melig. Gierend van het lachen bekeken we de prik plantjes en na een uur hielden we voor gezien. Op naar de bus weer en na een tien minuten besluiten we dat de bus vast al weg is en we maar even naar het dorpje gaan lopen, en ja na 100 meter gelopen te hebben reed de bus dus in volle vaart voorbij openbaar vervoer is dus niet echt mijn ding.

Vandaag is weer even een klusjes dag deze zijn er altijd in overvloed als je met pubers reist de normaalste dingen in het leven schijnen niet te blijven hangen in hun systeem en moet ik herhaaldelijk foutjes die ze maken zien op te lossen. Het varieert van de rubberbootjes weer plakken tot aan vuilniszakken die niet goed in de emmer zijn gedaan waardoor je dus de gehele kombuis weer kan schoonmaken. Ik doe het nog steeds met liefde want mijn schip is mijn alles en ik beschouw haar dan ook als een dame die aandacht en liefde nodig blijft hebben, begrijp mij niet verkeerd want mijn schatje thuis blijft met stip op nummer één staan! Ja ik mis haar best wel zeker op de momenten als de kids lekker weg zijn en je even tijd voor jezelf hebt dan komt alles even tot rust en hoef ik even niet meer op te letten en komt het besef dat ik thuis echt alles met z’n tweeën doe en dat ik nu er even alleen voor sta. Gelukkig hebben we elke dag wel even contact met de video aan zodat je elkaar even in de ogen kan kijken hetgeen wel even erg prettig is. Ryan mist mij nu wel en ik hem hij wil erg graag hierheen komen maar hij zal toch nog even moeten wachten tot we de oversteek hebben gemaakt. Duncan doet zijn ding en mist zijn grote broer en omgekeerd doet shane dat ook. 

Ik ben het leven in de haven zat, de mannen raken te snel door hun geld heen en elke avond bal is niet goed voor een puber brein ik besluit om als onze gasten van boord zijn maar eens verder te gaan varen. Voor mijn gasten is het wel fijn dat we in de haven liggen de douches zijn goed en iedereen kan doen en laten waar ze zin in hebben, het maakt mijn leventje iets gemakkelijker als gastheer. Iedereen heeft het uitermate goed naar hun zin en dat is waar ik het voor doe, zeilen moet tenslotte leuk zijn voor een ieder die aan boord en vooral veilig, dus we gaan regelmatig op toer met de Draeck, eerst lekker varen en dan voor anker in een mooie baai. We hebben genoeg speelgoed aan boord dus er voor ieder wat te doen de een wil snorkelen en de ander suppen achter de dinghy. Ook hebben we duik sets aan boord want bijna al mijn kinderen en Susan en ik hebben ons duik brevet. Echt mooi om hier te duiken is het niet tenminste als je gewend bent aan exotische duik plekken dan valt het erg tegen. Rosa heb ik zover gekregen om het eens te proberen samen met mij en de eerste duik ging prima in twee meter water en de tweede duik volgde een paar dagen later, ze deed het goed en langzaam zijn we naar tien meter diep gegaan, daar aangekomen liet ik haar zien hoe diep we zaten en ze reageerde gelukkig erg verrast voor dat i er erg in had wilde ze nog dieper maar dat vindt  ik geen goed idee en langzaam zijn we weer naar de oppervlakte gestegen. Wat een rot leven heb ik toch duiken, zeilen, en nog veel vervelende dingen die ik dagelijks tegenkom. Hieronder even een berichtje van Bob Groen die een week bij ons aan boord was…

Ben ik zenuwachtig? Nee totaal niet, gewoon gezonde spanning naar een nieuw avontuur. Een uur snachts word ik wakker, en met de wekker op 03:30 ben ik prima op tijd. De kunst is nu om niet door de wekker heen te slapen. Toch schrik ik bijna ieder kwartier weer wakker. Tijd om er maar uit te gaan en een paar bakken troost er in te gieten.

Mijn vlucht naar Arricive gaat om 07:55 uur. Arricive is de hoofdstad van Lanzarote en dat is de plaats waar Roger met de “Blauwe dreack” een zeiljacht van 45 voet, ligt. Ik had al eens aangegeven om een stukje mee te willen zeilen op zijn trip naar het Caribisch gebied, en  toen het bericht kwam dat er plek was aan boord, hoefde ik niet lang na te denken.

De 2e schipper is even terug naar Nederland, vandaar wat ruimte. Niet dat ik schipper waardig ben, maar met een redelijk zeil verleden hoop ik toch mijn steentje bij te kunnen dragen op de tochten die we gaan maken.

Bij aankomst op Lanzarote Ben ik zonder ruim bagage, binnen een paar minuten bij de douane…….maar dan……de totale chaos die je maar kan ontwikkelen gebeurd hier voor mijn neus. De waanzin van allerlei maatregelen die er zijn, de controle door zelf heel belangrijk gevonden mensen hier op, is van zo’n grote mate, dat je direct in lachen uit barst of je word razend.

Ik ga voor het eerste. Verbaas je niet maar verwonder je slechts is mijn motto.

Voor mensen die naar Spanje reizen, die weten dat je een SPTH app moet hebben, met zoveel mogelijk onzin hier in. Wie je bent, waar je vandaan komt enz enz. Totale onzin naar mijn mening in een Schengen gebied. Maar goed. Mijn app is niet voor elkaar, dit weet ik en ik weet ook dat wanneer je zoveel mogelijk onzin uit kraamt en je chaos gaat creëren je er heel misschien wel mee weg komt. Dus daar ga ik dan. Mijn beurt om mijn app te laten scannen. Ik laat een willekeurige QR code zien……. Deze word meerdere keren bekeken en de douane dame komt er maar niet uit wat er mis is. Ik zie verwarring op haar gezicht hahaha stap 1 is gelukt. Stap 2 is vragen of ze er een collega bij kan halen die het wel kan. Nouuuuu daar zijn ze niet blij mee, maar goed uit eindelijk 2 dames en 1 heer kijken er naar. Ik geef in mijn beste Spaans en Engels aan dat ik het wel voor elkaar heb maar zei schijnbaar niet. En dan hè…. De rij met ongeduldige mensen en jankende koters word steeds groter. Komt er een zaken man nog even tussen door dat hij haast heeft en wel wil helpen. Moet niet gekker worden, die hulp is niet wenselijk, omdat hij het waarschijnlijk direct door heeft. Ik begin aan stap 3. Net doen of je naar het toilet moet, en dat werkt. Ik moet mijn naam opschrijven op een kladje en mail adres en alle Corona maatregelen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Truc gelukt. Op naar een Taxi op naar een koude serveza.

Wakker worden op een schip is een, maar wakker worden in de schippers hut is twee. Ik heb de luxe gekregen om in de schippers hut te mogen vertoeven. Roger weet wat gastvrijheid is en neemt zelf genoegen met een eenvoudigere slaap plek.

De Blauwe Draeck heeft plaats voor 8 personen. Drie hutten zijn er, twee douches en twee toiletten. Een uitermate grote luxe in het schip. Met in het midden van de boot een keuken met alles wat wenselijk is en zitplaats voor ons allemaal.

Aan dek is het nog rustig en kan ik genieten van de ochtend zon. Langzaam ontwaakt de marina van Lanzarote waar Roger met zijn schip ligt. Koffie geur bereikt mijn neus en al snel krijg ik ook een mok zwarte koffie. Geknetter van eitjes met spek hoor ik. Het kan niet beter zo op mijn eerste ochtend.

Als de drie koppige bemanning ook een klein beetje teken van leven geeft dan maken we ons klaar voor vertrek. Sivert, sjeane en Rosa houden van het leven en dan vooral in de nachtelijke uurtjes. Het geeft wat vertraging soms in de ochtend, maar verder zijn het toppers die goed mee werken en hun taken prima uitvoeren.

We gaan vandaag naar een baai aan de noord kant van het eiland. Roger zet de koers uit en met redelijk wat tegen wind zullen we een eind de kust uit moeten zeilen en met een keer kruisen zal het wel lukken om er te komen.

We liggen met de boeg naar de steiger en varen rustig achteruit. De mannen halen de stootkussens binnen en deze vinden een plek aan de railing aan het achterdek. De giek die tijdens stilliggen in de haven naar bakboordzijde word gebonden, word weer naar het midden van het schip gebracht en langzaam varen we op de motor de haven van Arricive uit.

Als gast aan boord is het niet de bedoeling dat ik iets doe, maar wie mij kent weet dat ik hier niet goed in ben. Tijdens mijn verblijf op de Blauwe dreack, zal ik steeds wat meer doen om mij ook nuttig te voelen. Maar voor nu is het genieten van alles wat er gebeurt. Als we de haven uit zijn word als eerste de genua gehesen. Voor mijn begrippen was dit altijd de fok, maar na uitleg weet ik nu dat op een groot schip dit stuk zeil dus genua heet. Er staat een mooie wind om ook het groot zeil te hijsen en al snel zitten we op 6 knopen. Als de vraag komt of ik ook aan het roer wil staan, dan hoef ik hier niet over na te denken. De zeilen zijn goed getrimd en als deze aan de randen niet klapperen dan weet je dat je op koers vaart. Met een keer over stag en een klein beetje hulp van de motor, komen we precies uit waar we willen zijn. Een leuke baai waar we kunnen snorkelen, suppen en beetje met het kleine bootje varen. In de baai zitten ook wat winkeltjes en restaurantjes. We zoeken een duik school op om te zien of er een onderdeel is voor een van de trim vesten van Roger. Na wat onderhandelen en beloofd een duik afspraak te maken, is de reparatie voor drie euries ge fixt.

In een supermarkt hebben we een dorade en een groot stuk tonijn gekocht. Dit gaan we op de bbq bereiden aan boord. Samen met een heerlijke salade en wat brood is dit een top maaltijd. De buurman heeft wat flessen wijn mee gebracht en onder het genot van dit alles en een aangename temperatuur van 23 graden, komen de mooie grote mannen verhalen goed op gang. Als alle wijn en bier op is aan boord, dan hebben we zeker nog niet genoeg gehad en besluiten we in het haven café de gezelligheid voort te zetten tot in de late uurtjes.

Als ik in de vroege ochtend een poging doe om mijn blaas te legen op het toilet in mijn hut, dan ontkom ik niet aan de spiegel. Een opgeblazen rooie kop met wallen tot op m’n wangen en ogen half open kijken mij troosteloos aan. Duidelijk een gevalletje van een biertje te veel. Ik raap wat spullen bij elkaar en na wat mogu gemompeld te hebben ga ik een koude douche nemen in het centrale douche gebouw.

Niet veel later zitten we aan een croissantje met jam en boter. Met een bak koffie er bij kom je al snel weer in het leven der levende en met een goeie motivatie tot een mooie trip, ruimen we de zooi op en maken het schip weer klaar voor vertrek. Roger deelt de ordes uit en wij volgen, trossen los, achterwaarts op de motor, “draai dat roer sjeane” bulderd Roger, stoot kussens inhalen, giek klaar zetten en gas op die lolly. Altijd even een ding om weg te komen, maar met gezonde spanning komt alles goed. Tijd voor rust tijd voor heeeeel veel rust….of toch niet? Sivert vraagt of ik ook zin heb om op  dolfijnen jacht te gaan. Dit moet je dan wel zien als dat we op jacht gaan om ze te spotten. Nou dat zie ik wel zitten natuurlijk. Al snel nemen de meeste bemanningsleden afscheid van het leven aan dek en zijn we nog met ze 2e, genua vol uit, groot zeil volledig gegeven, maken we een koers van 7,5 knopen, de boeg snijdt door de golven, het roer geeft weerstand, maar niet genoeg om zeil in te nemen. De golven worden groter, maar Sivert en ik hebben een doel en dat is dolfijnen en genieten van ons moment. Volle kracht zetten we koers naar niemands land of zee. We zij vrij, vrij en genieten van het water wat op spat tegen de boeg en ons in het gezicht spat. We controleren alles. Liggen de schoten vrij, staan de zeilen goed getrimd, is de roer druk goed, zijn we relaxt en hebben we fun. Alles klopt en vol trots denderen we de oceaan over. Wat een moment, dit is zo fijn (Thanks Roger) de dolfijnen blijven uit helaas.

Er zijn een aantal dingen die je zelf mag beslissen krijg ik door van Sivert en een er van is dat we zelf over stag mogen. Nou dat doen we dan ook op volle zee. We controleren alles en maken dan de move. Ik stuur het schip door de wind en Sivert regelt de zeilen. Genua naar de andere kant en groot zeil weer in model. Wat een genot om dit te mogen doen. Met een iets moeilijkere wind zetten we koers naar het onbekende en hopelijk op gezelschap van wat dolfijnen.

Lieve Roger, Susan en bemanning. Heel erg bedankt dat ik zo veel mooie momenten heb mogen mee maken. Deze vorm van vrijheid is onbetaalbaar.

Hou het roer recht. X Bob.

en hier doen we het dus voor….. tot zover weer even ik ga de zeilen hijsen en weer op weg naar nieuwe avonturen blijf gezond groetjes van de crew van de Draeck