even offline

20 december 2017 - Masai Mara Game Reserve, Kenia

Even offline

Voor ons is het normaal geworden om elke vijf minuten Facebook twitter of de app te checken en onze portie dopamine te krijgen. De aankomende week voor mijn gezin dus even niet, de iPhone, iPad en iPod hebben geen bereik en kunnen ook niet worden opgeladen. Wat wel opgeladen gaat worden is onze geest en lichaam, voor de jongens gaat het even lastig worden en zijn dan ook tamelijk nerveus, pap echt, is er geen bereik, jouw iPhone toch wel? Nee Shane helaas, ook niet die mij, af en toe is een leugentje voor eigen bestwil helemaal niet erg!

We rijden Narok uit op weg naar de Masai Mara, daar hebben we Eco logde geboekt voor drie dagen. De eerste kilometers is de weg prima, maar om bij de logde te komen moeten we negen kilometer dirt road nemen, nu is onze auto daar geschikt voor, maar af en toe vraag ik me af of de schokbrekers er nog wel onder zitten als ik de auto straks retour breng. Achter de auto een enorme stofwolk, en binnen een vijf minuten is de hoogglans zwarte lak mat beige bruin geworden. Ik besluit dat dit best mooie beelden met mijn drone kan opleveren, eerst goed kijken of er geen roofvogels in de buurt zijn, want het is al een paar keer gebeurt dat er een sperwer, Fishing eagle een aanval lanceerde op mijn drone zodat ik met een bloedgang hem moest laten landen. Ook lopen complete dorpen uit als ze de Drone zien vliegen, binnen vijf minuten verdringen de kinderen zich om mij heen om een glimp van beelden op mijn telefoon te krijgen. Het worden hele mooie opnamen van ons rijdend door de savanne, antilopen, grote kudden met schapen of koeien, deze woestenij is in zijn geheel niet saai en bied een scala aan verrassingen voor onze oogjes. Mijn ogen moeten niet te ver afdwalen wil ik niet de auto in een greppel of kuil crashen. Na een uurtje komen we aan bij het Maji Moto eco camp.

We worden allerhartelijkst door de Masai welkom geheten en rondgeleid, en we voelen ons als in de film out of Afrika. De Masai betrekken de jongens gelijk overal bij en de mannen krijgen een dierennaam toegewezen door de chief, Shane Thompson gazelle, Ryan de Haas, Duncan zebra. Ze vinden het prachtig en Duncan kleed zich gelijk als een krijger. Onze tenten hebben uitzicht over de savanne en zelfs het toilet heeft een uitzicht dat je er de gehele dag wel zou willen blijven zitten buiten het geurtje om. We krijgen tijd om even te relaxen maar daarna begint de eerste natuur tocht. Onze Masai gids legt uit welke planten en bosjes eetbaar zijn en waar ze voor dienen, ook verteld hij ons uit welke clan hij komt er zijn namelijk verschillende soorten clans Masai. Er bestaat een rechterlijke macht clan, medicinale clan, wijsheid clan. Ook mogen de mannen meerdere vrouwen hebben. Deze moeten dan wel elke keer uit een andere clan of groep komen. Meerdere vrouwen bekent ook meerdere schoonmoeders, no offence Tike maar lijkt mij en ook Suus geen ideale situatie. 

De volgende dag staat er een wandeling op het menu iets waar de mannen niet echt warm voor lopen maar sorry heren de paden op de savanne in. Het is warm en er staat gelukkig een heerlijk briesje dat het erg aangenaam maakt voor een wandeling over de savanne, onze gids verteld ons alles wat we willen weten maar de jongens lopen met het gezicht naar beneden en het duurt dan ook niet lang of ze hebben de eerste vondst al gedaan. Een gewei van een antilope en niet veel later vinden de krijgers een baboon schedel, zebra bot en nog veel meer. Onze gids vindt het prachtig, en de jongens lopen ongemerkt kilometers over de savanne. Ook Suus en ik genieten, we lopen tussen de zebra’s en antilopen door en zien een struisvogel echtpaar in het wild die onafscheidelijk zijn. Als ik mijn Drone omhoog laat gaan komt de kudde zebra’s in beweging tezamen met de waterBuffalo’s, het levert mij waanzinnig mooie shots op terwijl ik samen met onze gids dit op mijn iPhone check. In de middag keren we terug voor de lunch bij de Masai en is het tijd om op het heetst van de de even te relaxen en mijn verslag bij te werken. Daarna kregen de boys les in boogschieten en mochten wij ook een poging wagen iets wat in zijn geheel niet mee viel. Tevreden en moe naar het diner met uitzicht over de Masai Mara ging het richting solarshower en dan gelijk in bed voor de mannen, raar normaal keten ze nog zeker een paar uur door, maar naar tien minuten was er niets meer te horen uit hun tent. Suus en ik zitten om het kampvuur met Sankale de chief van de Masai, en wisselen ervaringen uit met elkaar. Het zorgt voor ons beiden dat we even weer met beide beentjes op de grond worden gezet als je hoort hoe simpel en tevreden je kan zijn met de meest eenvoudige dingen in het leven. De ontelbare sterren in de nachtelijke heldere lucht zijn ongelofelijk om te zien, je voelt je klein en nederig bij het zien bij zoveel schoonheid. Sankale legt uit hoe de Masai navigeren en verteld hun benamingen voor de sterrenbeelden.

Om negen uur vallen ook onze ogen dicht en vertrekken wij naar onze tent.

Elke ochtend tijdens mijn vaste ochtendritueel, is de toiletgang een belangrijk onderdeel, nu ga ik jullie niet verblijden met de details, maar er is een ding dat ik graag met jullie wil delen en dat de troon (echt) en het uitzicht wat ik heb als ik de nodige afvalstoffen loos. Ik kijk uit over de savanne waar langzaam de zon opkomt, daar kan geen verjaardagskalender tegenop! Dus ik neem mijn tijd om rustig mijn dag te beginnen, de Solar douche is nog lekker warm, en de Masai hebben het ontbijt alvast klaar staan op tafel wederom met een waanzinnig uitzicht. In de ochtend is het best nog wel fris op tweeduizend meter hoogte, dus een vest of traditioneel Masai kleed is wel vereiste. Na het ontbijt gaan we giraffen spotten, door de droogte zijn er weinig over en de rest is naar Tanzania vertrokken. Onze gids geeft ons daarom weinig kans, maar na een half uur zien we een kudde van zes stuks niet al te ver van ons in de bosjes staan, zij houden ons scherp in de gaten en wij hun.  Argrube onze gids zegt dat we erg veel geluk hebben en de goden ons gunstig gestemd zijn. Ik houd het op gewoon mazzel en onze tocht laat nog veel meer wildlife zien.

De dagen vliegen om bij deze mannen, er ontstaat echt een hechte band, en dat zorgt ervoor dat alle problemen thuis erg ver weg zijn. Als ik de Masai uitleg hoe wij in Europa leven, lachen ze zich een scheur in hun kleed. De volgende dag gaat de reis weer verder en gaan we richting Mombassa. Voor dat we echt onderweg zijn en de ruige wegen achter ons hebben gelaten hoor ik een vreemd geluid uit mijn auto. Driftig gebaren sommige locals op onze achterband. Tja deze is goed lek dus, en daar sta je dan in de Masai Mara, dichtstbijzijnde dorp vijftig kilometer verder, gelukkig stopt de eerste auto en voor ik het weet is mijn reservewiel op mijn auto gemonteerd, landgenoten leer van deze les wil ik het uitschreeuwen maar wellicht dat jullie dit voor mij willen doen. We rijden naar het eerste dorp en daar wordt de lekke band provisorisch gerepareerd, niet met een machine, nee handkracht komt hier van pas. En dan de rekening, daar wordt deze kruidenier erg blij van en besluit voortaan Jack Bakker links te laten liggen en zijn wagenpark hier in onderhoud te doen.

Mombassaroad is echt Russische roulette, inhaalmanoeuvre’s zijn vaak op het randje en vaak ben je gedwongen om de berm op te zoeken om een frontaaltje te voorkomen. Suus kijkt al niet eens meer, en ik wordt steeds meer een Keniaanse bestuurder. Dan gaan er lichtjes branden in mijn dashboard die ik liever niet wil zien. Motor storing en nog eentje, ik bel het verhuurbedrijf en leg uit wat er aan de hand is. Rustig doorrijden is het advies, maar dat rustig kan je wel weg laten. Hij blijft het gelukkig gewoon doen en ik bereik mijn tussenstop in Makindu. Ik bel weer het verhuurbedrijf en krijg te horen dat ik een garage moet gaan zoeken, ik wordt boos en zeg dat ze maar een ander auto moeten komen brengen. Dat gaat helaas niet en ik zoek naar een garage, nu zijn die er alleen in de openlucht en lijken in zijn geheel niet op een garage zoals wij die kennen.

De motorkap gaat open en gelijk duiken er zes monteurs in, ho ho ik ben Max verstappen niet, maar de mannen lijken zelfverzekerd en ik laat ze hun gang maar gaan. Na een uur zijn ze klaar en ik start de auto, de lampjes blijven uit en  ik ben super blij. De prijs die genoemd wordt is er eentje die voor blanke bedoeld is, ik blijf lachen en betaal de helft.

Morgen gaan we weer verder hopelijk zonder problemen, maar als het toch gebeurt weet ik dat ik hulp kan verwachten uit elke hoek van dit prachtige land.

Nog vijfhonderd kilometer naar ons huis aan het strand waar dan ook voor mij de vakantie gaat beginnen. Hmmm niet echt ik heb nog wel een paar verrassingen in petto. Ps ik ook nog wat nieuwe foto’s in het album gezet

Foto’s

15 Reacties

  1. Mo:
    20 december 2017
    Echt weer een gaaf verslag Roger. Ik waan mezelf bijna zo tussen de Masaï. Liefs Mo
  2. Muriel:
    20 december 2017
    Mooi verslag weer Roger. Prachtige foto’s ook. Heel benieuwd naar de film(s)😊
  3. Monique van Westen:
    20 december 2017
    Prachtig om via jullie verhalen een beetje mee op reis te zijn...... ;-)
  4. Laurens Lieshout:
    20 december 2017
    Wat een story! Geweldig. Herkenbare "Roger".
    Geniet er samen van!
  5. AJ:
    20 december 2017
    Meesterlijk verhaal gap !
    Straks inbinden en uitbrengen man 👊🏻👊🏻👊🏻

    Enjoy
    Greetz AJ
  6. Hennie:
    20 december 2017
    We reizen op deze manier vrolijk met jullie mee. 😁 Mooie verhalen man. Prachtig om dat met je gezin te kunnen doen. Groetjes vd Klanten.
  7. Ed Rootlieb:
    20 december 2017
    Mooi geschreven weer Roger,.. Enjoy! !
  8. Sandra:
    21 december 2017
    Wat heerlijk om dit allemaal mee te maken, wat een avontuur!!! Veel plezier en leuk om jullie verhalen te lezen!! Groetjes
  9. Saskia:
    21 december 2017
    Erg leuk om te lezen! Blijven genieten! Kus Saskia
  10. Jet:
    21 december 2017
    Jee wat leuk om dit allemaal te lezen!
    En wat een ervaring geven jullie de jongens mee.
    Gr sietse sjoerd en jet
  11. Cor en Tike Engelbracht:
    21 december 2017
    Geweldig verslag weer, met voor opa en oma prachtige foto's.
    Kijken alweer uit naar het volgende verslag.
  12. Rineke Gronert:
    21 december 2017
    Leuk dat de jongens ervaren dat alles niet zomaar vanzelf gaat.
  13. Remko Kempers:
    23 december 2017
    Echt gaaf weer om dit te lezen en zo ook wat mee te krijgen van jullie reis. Kijk nu al uit naar jullie volgende verslag.

    Fijne feestdagen daar!
  14. Anita:
    25 december 2017
    Een geweldige levenservaring, daar kan geen school tegenop.
    Ik kan me zo goed voorstellen hoe rijk je je moet voelen Roger dat je dit mag mee maken.
    Zit gewoon mee te genieten.
  15. Henk en Ineke van Nimwegen:
    27 december 2017
    Prachtig allemaal en wat een ervaring! Zeker om nooit te vergeten en straks nog altijd de mooie foto's!